Dorpsraad Nieuwdorp

Aan alle dingen komt een einde dus ook aan het verblijf van Griet in Oeganda. In vijftien afleveringen heeft ze ons op de hoogte gehouden van het wel in wee in Soroti en van haar gelukkige en soms ook vervelende ervaringen. In deze laatste aflevering nog een laatste schets haar belevenissen. Ik sluit af met een citaat van Griet zelf wat haar gemoedstoestand goed weergeeft.

" Vanavond met Brussel Airlines gebeld om de terugvlucht te bevestigen. Er is hier nog steeds zoveel waarover ik verwonderd of verbijsterd ben. Teveel om overal over te schrijven. Wat zal ik ze missen, die kleine handjes om mijn nek en aan m’n rokken. Ik verlang ernaar om jullie allemaal weer te zien, maar zal even moeten wennen aan de temperatuur in Nederland.

De plaatselijke fanfare had al vaker de aandacht getrokken van onze onderwijzeressen, waarvan er immers 2 een blaasinstrument bespelen.

Bij de triomftochten van de geslaagden, op de laatste schooldag, traden ze op in de stoet. In het plaatselijke park, dwz een groot open grasveld met hier en daar een boom, zijn ze bijna iedere avond aan het repeteren bij de grote mangoboom. Elsbeth en Joke hebben contact gelegd en de jongens wilden hen wel eens horen. Op dinsdagavond met de instrumenten er naar toe, wij ook mee.De jongens lezen geen van allen noten. Ze spelen op het gehoor. Elsbeth had nog een eenvoudig muziekboek meegenomen, maar de interesse was matig.

De leider , die even later kwam, speelde een thema voor en onze juffen en de eigen muzikanten speelden daarna de mars mee. Het was leuk hoor, zo in het avondlijke park.

Het verschil tussen de nederlandse blinkende instrumenten en het doffe koper van de Sorotifanfare viel op in het late zonlicht. We zaten in het gras en luisterden tot Els ons kwam halen.
                                                                          Foto: de fanfare

 

Bij Simon thuisgeweest om zijn tuin te bekijken.Nu dat was de moeite waard.Een grote oppervlakte met zwaar beladen sinaasappelbomen. Grote navelsinaasappels, nog niet rijp, maar de takken buigen al behoorlijk. Verder mais, casave en zoete aardappels. Het loof van de zoete aardappel ziet er heel anders uit, maar de aardappels worden wel in kleine bergjes gekweekt, net als onze aardappels. Er liepen verschillende kippen met kuikentjes, de varkens waren net verkocht. ‘sMorgens voor hij in Amecet begint heeft Simon al heel wat gedaan in de tuin. Vaak is hij ‘savonds ook weg voor Amecet. Josephine, zijn vrouw, werkt ook bij Amecet en staat daarna op de markt.

Twee oudere neefjes zijn thuis om  de kinderen op te vangen (2 kleuterschool en 1 lagere school)

 

Er loopt en sollicitatieprocedure voor 3 nieuwe verzorgsters. Er zijn heel veel aanmeldingen. Werken in Amecet is aantrekkelijk: 8 urige diensten,(andere banen 12-urige werkdag), 1 vrije dag/ week (bij de supermarkt e.d. geen vrije dag), goede kost en inwoning. Er zijn ongeveer 12 uitgenodigd voor een gesprek. Ongehuwde vrouwen die intern komen wonen en dus ook avonddiensten kunnen doen. De geselecteerden hebben een dag en een tijd gekregen dat ze verwacht worden. Verbazend: een komt 2 uur later, van een ander hoor je niets, anderen komen een dag later of ‘smiddags, terwijl de morgen afgesproken was. Bij ons zou je baan toch direct verkeken zijn. Hier krijgen ze een reprimande van Els en een nieuwe afspraak. Als Simon soms beschikbaar is (omdat een ander niet kwam) kan het gesprek  alsnog doorgaan. Bijna niemand was op tijd, wel was ieder keurig gekleed, maar ook niet ieder had de gevraagde papieren (brief LOC.1 en brief pastor of kerkleider). Maar dan mag je ze een dag later komen brengen.

Drie dames zijn door de selectie gekomen en werken nu mee. Er heerst een zeker perfectionisme in huis, om het de nieuwe goed te leren.

Ze doen wel hun best maar komen zomaar om half acht voor de nachtdienst die om 6 uur begint. De B-dienst is er dan nog wel tot 9 uur,maar het is ook spitsuur: de maaltijd, “singing time”, “potty time”, uitkleden, wassen, in nachthemdjes film kijken of voorlezen. Medicijntijd, beker warme melk, en dan wordt ieder kind naar bed gebracht,met ieder apart een avondgebedje, het muskietennet naar beneden en sommigen moet je nog even bij blijven tot ze wegdommelen (verlatingsangst) , terwijl ondertussen ook de voedingstijden van de kleine en zieke baby’s doorgaan. Ook hebben we nu een 18-jarige zieke (Anthony) uit het andere huis. Hij logeert tijdelijk hier omdat we hier het zuurstofapparaat en andere medische spullen hebben.

 

Er wordt vooruitgang geboekt. Julius kan staan met zijn benen iets wijd en zijn armen als vleugels en een triomfantelijk gezicht erbij van “kijk mij eens” De eerste keren overkwam het hem meer en schrok hij als hij merkte dat hij niemand vast had. Nu oefent hij steeds,maar de klad komt erin omdat ze hem dan iets (banaan) voorhouden die hij wil pakken. Dan verliest hij het evenwicht en gaat weer op handen en voeten verder.

Patrick wappert vrolijk door de dag. De tuinman duwt hem op het fietsje, hij helpt de plantjes water gieten. Patrick begroet je blij en duikt met zijn hoofd in je rok als hij je ziet. Maar hij kan ook op zo’n  klagelijke manier “auntie”(tante) roepen dat je daaraan al weet dat we naar de badkamer gaan.

Daar aangekomen wordt eerst het toilet doorgespoeld (1 van de hoogtepunten)Aan het kruis van zijn broek zie ik dat de reden van dit uitstapje al gepasseerd is.Ik ben erbij om de broek uit te trekken en dan heeft hij zelf een opstapbankje om op de wc te klimmen. Hij houdt zich stevig vast aan de rand en kan nog meer plassen, keurig in de pot. Heeft ook even geduurd voor hij goed kon richten en nog is het vaak meer geluk. Weer doorspoelen, maar dat doet de wc niet zo gauw. De spoelbak is nog lang niet vol. Dit is moeilijk te accepteren.Maar dan komt het volgende hoogtepunt: het handen wassen. Bankje naar de wasbak en de kraan open en dan met zeep onder de kraan.Ik kan rustig even droge broeken gaan zoeken, Patrick is nog lang niet klaar.

James knapt zienderogen op.Hij wordt sterker, drinkt meestal zelf, en heeft naar mij gelachen! De voedingssonde en de infuusnaald zijn eruit. Het is vervelend dat hij nog steeds wat koorts houdt.Maar het is zo’n heel ander kind nu!

David, roepnaam Daudy, is afgelopen zaterdag geboren en direct (in doeken gewikkeld) bij ons gebracht. 5^e kindje, erg snelle bevalling thuis, (kliniek was gepland)en nabloeding die niet onder controle was te krijgen. Moeder is overleden, Daudy heeft nog geen voedsel gehad. Een grote familie komt hem brengen, ooms (militairen) en tantes, in 2 eigen auto’s.

2650 gr. De navelstreng wordt behandeld, hij wordt gewassen en krijgt mooie babykleertjes aan. Op maandag komt zijn eigen vader hem bezoeken. Een belangrijke militair met bodyguard, sjieke auto met legerembleem, die druk was met een UN-missie in Ivoorkust, maar nu voor het overlijden van zijn vrouw toch verlof heeft. Hij ziet zijn zoon, een mooi kind en wil gelijk maar even achter tbc-vaccinatie aan. Dat moet voor 12 uur in het ziekenhuis, maar dit is duidelijk een belangrijk man die niet tegengehouden wordt door zulke regels.Josephine met Daudy en vader, ooms en body-guard naar het Soroti hospital.

 

De moeder van Rose en Betty komt iedere zaterdag langs met de tweeling. Dan worden ze gewogen, er wordt gevraagd hoe het gaat en ze krijgt akuma,suiker en zeep mee.Ze zorgt goed voor de kinderen. Dan gaat ze weer: Rose op de rug, Betty op haar arm.

Judith is een dikkertje geworden. Te dik zouden ze in nederland op het bureautje zeggen.Maar hier gaat flink suiker in de pap en in de melk. Bij de eerstvolgende diarreeziekte kan wat reserve geen kwaad.

 

Tijdens het douchen zag ik een kleine pad in de badkamer, wanhopig op zoek naar de uitgang. De deur zat op de knip en de kier daaronder was te smal voor het padje.Ik begreep niet hoe hij zo schromelijk verdwaald kon zijn, om hier vruchteloos op de kille tegels rond te springen. Om hem te helpen, pakte ik hem, toen ik klaar was, voorzichtig in mijn handen, zonder te knijpen. Ik voelde de kleine kriebelpootjes zich krachtig afzetten in mijn hand. Uit  het raam van de gang liet ik hem in het gras springen. Zie ik een paar dagen later weer zo’n padje in de badkamer, het leek wel dezelfde, maar padden lijken op elkaar. Zelfde procedure na afloop weer in het gras.

Volgende dag,kijk ik goed rond en ja hoor, het is beslist hetzelfde padje dat in de hoek van de badkamer op me zit te wachten. Een raadsel hoe hij hier binnenkomt. Alleen het vliegenraampje boven mijn hoofd staat iets open. Zou hij langs de muur omhoogklimmen en geregeld dezelfde route nemen? En ben ik onderdeel van zijn route? Ik weet het niet, maar houdt het raampje nu goed dicht en  ben tot op heden alleen in de douche.

 

Vrijdagmiddag gingen we op huisbezoek bij Lazaro, die 2 weken geleden was thuis gebracht.Els had toen het wipstoeltje, waarin hij een beetje rechtop zat om rond te kunnen kijken, cadeau gegeven. Ze had gedemonsteerd hoe ze tegen Lazaro lachtte en praatte en hoe hij dan op haar reageerde. Ze had benadrukt dat hij buiten moest zijn, bij de andere kinderen.Laten zien hoe hij met zijn handjes dingetjes aanpakte en terugkeuvelde. Het was een gelukkig mannetje dat we toen afleverden.

We reden het rommelige erf op.De vele vuile kindertjes kwamen naar ons toe. De kleintjes dragen alleen een shirtje of een kieltje. Een 4-jarig jongentje had helemaal niets aan, alleen wat opgedroogde modder. Voor de temperatuur hoef je geen kleren aan, maar vanuit een soort schaamte wil een 4-jarige toch wel een kieltje aan. Lazaro was niet te zien. Moeder repte zich toen ze ons zag komen. Wij hoorden huilen vanuit de hut. Moeder wurmde Lazaro snel in het spijkerbroekje, wat uit Amecet kwam. Ik keek naar binnen.Het muskietennet hing ook in de hut, de lemen vloer was niet geveegd, netzomin als het erf. Lazaro huilde ontroostbaar. Zijn beentje leek hem pijn te doen. Weer gebroken? Zijn shirtje vol zwarte vlekken, vuile handjes en rouwrandjes aan de nageltjes. Hij reageerde niet op Rose of Janneke, die hun best deden hem te troosten en aan het lachen te krijgen. Hij moest geen van zijn anders zo favoriete bananenschuimpjes hebben. Hij bleef ontroostbaar.

Els begon vragen te stellen: waarom niet buiten, hoe vaak werd hij in bad gedaan? De mooie antwoorden van moeder werden geloochenstraft door het uiterlijk van Lazaro zelf. Het wipstoeltje stond bij wat rommel. Daar was in gepoept (en dus niet schoongemaakt.) Het is waar, iedere liter water moet bij een pomp verder weg gehaald worden. Maar er zijn toch grotere kinderen die ze om water kan sturen.

Nogmaals benadrukt dat Lazaro niet in de donkere hut moet liggen en dat we binnenkort weer op bezoek komen. Simon vertaalt alles. Beetje moedeloos weer op de terugweg. Er kunnen tenminste geen kinderen meer bijkomen (sterilisatie door bemideling Amecet) maar verder zal er nog een lange weg te gaan zijn.

 

De schoolvakanties zijn voorbij na 8 weken . Het is druk op de weg. Je ziet groepjes schooluniformen gaan, sommigen met een pullover, terwijl het hier 30 graden is. Engelse invloeden van vroeger.Ook weer fietsers met trommel en matras achterop.Wij hebben er drie die voor het eerst naar de kleuterschool gaan. Schooluniform van een bruin ruitje met een donkerbruinkraagje en een klein dasje. De jongens ook een bruine broek erbij. Een rugzakje met drinken,een trommeltje en bij Patrick droge broeken.

Voor de eerste keer worden ze met de auto gebracht, de volgende dagen gaan ze om kwart over zeven met de schoolbus mee.Verschillende nieuwelingen komen met hun ouders binnendruppelen. De meesten met blinkend nieuwe schoenen waar nog niet op gelopen is.Verlegen wat rondkijkend naar de ouderen die al met autobanden rennen of in de draaimolen zitten. Twee leerkrachten zijn er om ze op te vangen, twee anderen komen  te laat. De lokalen moeten nog schoongemaakt en de stoeltjes nog van de tafeltjes af. Er zijn wat werkzaamheden geweest, maar 1 plafond hangt nog naar beneden en het vegen had wel eerder kunnen beginnen dan juist nu, nu er nieuwe ouders komen.

Nadat Els duidelijk heeft gezegd hoe ze daarover denkt tegen het personeel (de scholen vallen ook onder de stichting) verlaten we stilzwijgend de reeds spelende kinderen.

 

Een telefoontje van de kinderbescherming. Of Els voor 1 nacht een meisje op wil vangen. We rijden gelijk langs het kantoor waar het kind van 7 jaar moe en hongerig op een bank ligt. Kwijtgeraakt in Soroti. Ze komt uit Moroto,kan ze zelf vertellen.Verstaat geen Engels. Na enige formulieren gaat ze mee in de auto naar Amecet. Zou het voor 1 nacht zijn?

 

Vanavond met Brussel Airlines gebeld om de terugvlucht te bevestigen. Er is hier nog steeds zoveel waarover ik verwonderd of verbijsterd ben. Teveel om overal over te schrijven. Wat zal ik ze missen, die kleine handjes om mijn nek en aan m’n rokken. Ik verlang ernaar om jullie allemaal weer te zien, maar zal even moeten wennen aan de temperatuur in Nederland.

Tot ziens!